Tylko nie mów nikomu

Nasza podróż rozpoczeła się od niefortunnego skręcenia z przecznicy tramwaju, w którym jechała Ania i od kasowania biletu przez komórke pani Edyty. W zwykły dzień połączyło się stare i nowe. Złożyło się, bo  temat przewodni tegorocznej edycji festiwalu sztuki digitalnej Digital_ia.15 w 13muzach to re-manufact. Zaczełyśmy od DNA to FSA i pozyskiwałyśmy własne wiązki. Słuchałyśmy dźwięków miasta.  O instalacjach opowiadała nam Kamila Pałka. Przy jednej z nich, performatywnej, pomimo że ze  stoczniowej stali, Kamila odkręciła gaz. Był nawet Technoviking. Dużo interesujacych prac, część świetlnych, część komunikująca się przez e-maile i media społecznościowe. Przez facebooka będziemy w kontakcie z Kają Kleśtą, która była dziś z nami i z którą widzimy się we wtorek. O Kai wiemy to, że lubi psy.

W domku grabarza (Klub Storrady) rozmawiałyśmy o tym, o czym nie rozmawiamy. Choć nie da się o tym nie rozmawiać, bo dotyczy każdego z nas.

Kolaż był tą formą, która przez słowa i obrazy pozwoliła nam pokazać o czym była "Chemia". Nie/tak odpowiedziałyśmy na pytanie pani Edyty: Czy rozmawia się o śmierci? Było jeszcze kilka pytań, na które odpowiadałyśmy  TAK lub NIE. Rozmawiałyśmy też o tym, co w filmie pokazane było  w sposób niedosłowny. O czarnym pokoju, śpiewającej kobiecie, różowej animacji i innych symbolach, które  znaczyły różne rzeczy. Hania Wysocka rzeczowo opowiedziała nam o grafice, aż przeszła do abstrakcji. Dała nam gips i dłuta. Grafika warsztatowa spodobała się chyba każdej z nas.

Na koniec przytuliłyśmy się i poszłyśmy swoją drogą.

Udało nam się przenieść w czasie. Wyjście do Pioniera, najstarszego kina na świecie, planowałyśmy na jutro, a było dziś. I to ostatecznie dobrze, że tak się skończyło. O happy endzie trudniej mówić w przypadku filmu "Chemia" w reżyserii Bartosza Prokopowicza. Film powstał na podstawie wydarzeń z życia żony reżysera, zmarłej na raka Magdaleny Prokopowicz, szefowej fundacji Rak&Roll. "Chemia" to przyjemna w oglądaniu, kolorowa, momentami zabawna historia zakochanych, Leny i Benka. To też znacznie więcej przez tematy, które podejmuje. My  o tym jeszcze porozmawiamy, a tym, którzy nie byli polecamy wybrać się do kina. 

Spotkałyśmy się w Klubie Storrady, zwanym też domkiem grabarza. To jest nasze miejsce na działania warsztatowe. Dziś przyszła do nas, prosto z Filharmonii w Szczecinie, Agata Kolasińska. Na początku była w niezbyt dobrym nastroju. Rozmawiałyśmy o emocjach, pozytywnych i negatywnych. O tym skąd się biorą, po czym je rozpoznać i co z nimi zrobić. W każdym przypadku, na każdy stan, dobra jest muzyka. 

Poza tym na spotkaniu pojawiły się też przeróżne dźwięczne rzeczy, od aligatorów po żelazko. 

Wszystko za sprawą uroku Pani Agatki. Dziękujemy!